کوهستان شتری در شرق ژئوپارک طبس، با درازای حدود 200 کیلومتر، از مهم‌ترین مناطق کوهستانی ایران است که در اثر فعالیت‌های گسل بزرگ نایبند شکل گرفته و دو چاله لوت و طبس را از یکدیگر جدا می‌کند. شرایط زمین‌شناسی موجب شده تا این رشته کوه در این ناحیه از ایران همانند سدی عظیم در مقابل جریان‌های هوایی عمل کرده و موجب بارش‌های بیشتر در این ناحیه شده و اقلیمی متفاوت از سایر نقاط ژئوپارک طبس را پدید آورده است.
همچنین به دلیل آهکی بودن بخش گسترده‌ای از سنگ‌های کوهستان شتری و وجود گسل‌ها، این کوهستان سرمنشأ حیات بوده و تأمین‌کننده اصلی آب در ژئوپارک طبس است. کهن‌ترین واحدهای سنگی این رشته کوه متعلق به اواسط دوران اول زمین‌شناسی (پالئوزوئیک یا دیرینه زیستی) قدمتی حدود 390 – 385 میلیون سال را دارند و بلندترین قله آن در شرق شهر طبس، 2912 متر از سطح دریا ارتفاع دارد. ضخامت رسوبات در این رشته کوه حدود 7000 متر تخمین زده شده است. این رشته کوه از ویژگی‌های بارزی برخوردار است که در کمتر واحدهای زمین‌ساختی و ژئومورفولوژی (زمین ریخت‌شناسی) ایران دیده می‌شود و یکی از اصلی‌ترین و جالب توجه‌ترین پدیده‌های ژئومورفولوژیکی و هیدروژئولوژیکی شرق ایران به شمار می‌رود. همچنین این رشته کوه از دیدگاه جغرافیای طبیعی و به ویژه ژئومورفولوژی، بهشت جغرافیدانان و ژئوموفولوژیست‌ها است. از دیگر جاذبه‌های این رشته کوه، می‌توان به تنوع گیاهی و جانوری، تنگه‌ها و دره‌های عمیق، آثار تاریخی، روستاهای با طبیعت کم‌نظیر، چشمه‌ها و … اشاره نمود.
– منابع علمی مورد استفاده در مدیریت ژئوپارک طبس موجود است.
استفاده از این مطلب با ذکر منبع بلامانع میباشد.
