گسل نایبند، دشت لوت را در شرق از کوه‌های طبس – کرمان (ایران مرکزی) در غرب جدا می‌کند و در شکل‌گیری کوه‌های شتری نقشی اساسی داشته است. گسل، شکستگی‌هایی در سنگ‌های سطح زمین است که دیواره‌های دو سمت شکستگی نسبت به هم جابه‌جایی دارند و بر اثر فشارهای ناشی از فعالیت‌های زمین‌ساختی و وقوع زمین‌لرزه ایجاد شده‌اند. گسل نایبند یکی از مهم‌ترین و کهن‌ترین گسل‌های ایران است که همراه با شاخه های فرعی و جدیدش، از سرچشمه های اصلی لرزه‌خیزی در شرق ایران به شمار می‌رود و بخش وسیعی از آن در ژئوپارک طبس قرار گرفته است. شواهد نشان می‌دهد این گسل با طول تقریبا 650 کیلومتر، از حدود 700 میلیون سال پیش تا به امروز فعالیت داشته است و در جنوب شهر طبس و در دیگ رستم شواهدی وجود دارند که نشان می‌دهند گسل نایبند در کواترنری (عهد حاضر) نیز فعال است. از جمله این شواهد می‌توان به وجود چشمه‌های آب گرم و سرد، جابه‌جایی رسوبات آبرفتی کواترنری و تغییر مسیر آبراهه‌ها اشاره کرد. همچنین زلزله‌های 1357 طبس و 1382 بم بر اثر فعالیت این گسل رخ داده‌اند.
– منابع علمی مورد استفاده در مدیریت ژئوپارک طبس موجود است.
استفاده از این مطلب با ذکر منبع بلامانع میباشد.
